Ο Μάρκος Δραγούμης (1926-2011), στη μακρά και πολυτάραχη ζωή του, έζησε από κοντά όλες σχεδόν τις στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του, υπήρξαν η δράση του στο φοιτητικό κίνημα του ’50, ο εκτοπισμός του για ένα χρόνο (1955-1956) στον Άη Στράτη, η εκλογή του ως βουλευτού της ΕΔΑ το '58 και η παραίτησή του αμέσως μετά υπέρ του Σταμάτη Μερκούρη (πατέρα της Μελίνας), η συμμετοχή του στο κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου, το κίνημα ειρήνης το '60, ο αντιδικτατορικός του αγώνας στο ΠΑΜ και την Αντιδικτατορική Επιτροπή των Ελλήνων του Λονδίνου το '67-74, όπου αναγκάστηκε να διακόψει τη διατριβή του στην κοινωνική ιατρική, να αφήσει την ερευνητική του εργασία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και να γυρίσει όλη την Ευρώπη και Αυστραλία για να ξεσηκώσει Έλληνες και φιλέλληνες, να συλλέξει χρήματα για τον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον της χούντας, η έντονη κριτική του στο σοσιαλισμό μετά τα γεγονότα της Πολωνίας το ’70 και η βαθμιαία πορεία του προς το φιλελευθερισμό έχοντας πεισθεί ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι παραγωγός ανελευθερίας. Αμέσως μετά την πτώση της χούντας το ’74, αναλαμβάνει τη διεύθυνση του γραφείου τύπου της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, τη Βαρσοβία και αλλού, τη διεύθυνση της ελληνικής μεταφραστικής υπηρεσίας της Ε.Ε. στο Λουξεμβούργο τη δεκαετία του '80 και τη διεύθυνση όλων των γραφείων τύπου των ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό τη δεκαετία του ‘90.
Μαχητικός και παραγωγικός συγγραφέας, δημοσιογράφος (ΑΥΓΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, ATHENS NEWS), ερευνητής και αρθρογράφος, από το 1960 μέχρι το θάνατό του δημοσίευσε πλήθος άρθρων, μελέτες, βιβλία και μεταφράσεις με οικονομικό, πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο. Η "Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό" το Δεκέμβρη του 1991 (Β’ έκδοση το 2010), αποτελεί το μείζον συγγραφικό του πόνημα.
"Το μόνο αξίωμα, το μόνο άρθρο πίστεως του φιλελεύθερου, είναι το πρωτείο του ατόμου και τα δικαιώματα του, όλα τα άλλα στασιάζονται, ποικίλλουν, εξελίσσονται και προβληματίζουν."